معماری ایتالیایی نوعی معماری کلاسیک با تأثیر از سبک رنسانس ایتالیایی قرن شانزدهم، خانه‌های کشاورزی توسکانی و زیبایی‌شناسی زیبا است.
محبوبیت معماری ایتالیایی که در سال 1802 در بریتانیا شروع شد، در اروپای شمالی، ایالات متحده و استرالیا گسترش یافت و در دهه 1870 کاهش یافت.
در حالی که معماری ایتالیایی آراسته، تنها مختص عمارت‌ها نبود – این سبک در شهر و روستا گسترش یافت و خانه‌های شهری و خانه‌های مزرعه را در بر گرفت.
ویژگی های معماری ایتالیایی
اکثر خانه‌های سبک ایتالیایی از ۲ تا ۴ طبقه و شبیه مستطیل‌های بلند هستند. آنها دارای سقف های کم شیب (مسطح یا شیب دار) با پیش امدگی های آویزان، براکت های تزئینی و کربل ها هستند. پنجره ها بلند و باریک هستند و اکثرا دارای قسمت بالایی گرد هستند. به جای کرکره، پنجره ها دارای تزئینات ضخیم هستند.
ستون‌های تزیینی یک ایوان طبقه اول را نگه می‌دارند و به ورودی دودری منتهی می‌شوند. علاوه بر این، برخی از خانه‌های به سبک ایتالیایی دارای اسکله‌هایی هستند – بخش‌های برج‌مانند مربع در بالای خط سقف که امکان افزایش نور و تهویه را فراهم می‌کند.
محبوب ترین طرح رنگ برای معماری ایتالیایی شامل رنگ های سنگ طبیعی، نی و دیگر رنگ های خنثی گرم و نرم است. تریم پنجره و در تضاد تیره تری نسبت به سایدینگ دارد.
مصالح معماری ایتالیایی
نمای بیرونی معماری ایتالیایی آجر، سنگ یا گچ است. جزئیات مانند ستون ها و کربل ها از چوب هستند. پنجره‌ها، درها و سایر لهجه‌های چدنی این خانه‌ها را تزئین می‌کنند.
تاریخچه معماری ایتالیایی
معمار جان نش اولین ویلای ایتالیایی را در سال 1802 ایجاد کرد. دارای دو طبقه است و شبیه یک مستطیل با دو برج مدور است. دارای پنجره های گرد بلند و نمای بیرونی گچبری سبک است.
در دهه 1830 معمار بریتانیایی سر چارلز بری شروع به ترکیب معماری ایتالیایی در ساختمان های خود کرد و زیبایی شناسی را بیشتر محبوب کرد.
از اوایل دهه 1800 تا 1850 معماری ایتالیایی در انگلستان و ولز غالب بود. سپس، در دهه 1850، سبک های الیزابتی، تودور و گوتیک به عنوان محبوب ترین سبک ها انتخاب شدند.
در دهه 1840، معماری سبک احیای ایتالیایی به لطف معمار الکساندر جکسون دیویس به ایالات متحده گسترش یافت. او خانه ای را برای جان موتلی مورهد فرماندار وقت کارولینای شمالی به نام عمارت بلاندوود طراحی کرد. اندکی بعد، دیگر معماران آمریکایی طرح های مشابهی را اتخاذ کردند.
سبک ایتالیایی در سینسیناتی، اوه، نیوپورت، کی‌ای، بروکلین هایتس، نیویورک، سانفرانسیسکو و واشنگتن دی سی رایج شد.
سپس، در دهه 1870، سبک های ملکه آن و احیای استعماری محبوبیت زیادی پیدا کردند و معماری ایتالیایی را به تدریج کنار گذاشتند.
معماری ایتالیایی: فضای داخلی
در زمان معماری کلاسیک و پلان های کف سفت و سخت، سبک ایتالیایی با چیدمان نامتقارن خود همه چیز را تکان داد. طبقه اول شامل تمام مناطق زندگی عمومی بود و به عنوان طبقه اصلی پیانو شناخته می شد. اتاق خواب ها در طبقات بالا قرار داشتند.
به عنوان بخشی از دوران ویکتوریا، معماری ایتالیایی دارای تزئینات بسیاری است. انتظار داشته باشید که تزئینات حکاکی شده، مانتل‌هایی با طرح‌های استادانه، مدال‌های سقفی، لوسترها و درهای طاق‌دار پیدا کنید.
این خانه‌ها به‌جای کف‌پوش‌های چوبی، اغلب دارای چوب‌های نرم چند رنگ یا فرش‌های ونیزی دیوار به دیوار هستند.
نمونه های معروف معماری ایتالیایی
کرونکیل
© اعتماد ملی/فیل آبرام
کرانک هیل که در اتینگهام پارک استیت واقع شده است، یکی از اولین طراحی های ویلا ایتالیایی جان نش است. هر سال چند روز برای بازدید عموم باز است.
عمارت بلاندوود
عمارت بلاندوود قدیمی‌ترین اثر معماری ایتالیایی است که هنوز در ایالات متحده پابرجاست. معمار الکساندر جکسون دیویس آن را طراحی کرده است. اکنون این یک موزه است که برای گشت و گذار در کارولینای شمالی در دسترس است.
خانه مارش ویلیام دبلیو
خانه ویلیام دبلیو مارش تمام ویژگی های کلیدی معماری ایتالیایی ایالات متحده را نشان می دهد. این خانه آجری سقف آویزان با شیب کم، کربل‌ها و یک حصار پرآذین را برجسته می‌کند.
اگر از صفحه ما خوشتان آمد لطفا با دوستان خود به اشتراک بگذارید & فیس بوک
