معماری بومی: ویژگی هایی که به آن شکل می دهد

معماری بومی شامل سازه هایی است که توسط گروه های محلی و بومی با استفاده از محصولات و تکنیک های ساختمانی بومی توسعه یافته اند. تعریف معماری بومی دشوار است زیرا در سراسر جهان متغیر است.

کارشناسان ادعا می کنند که معماری بومی 95 درصد از سازه های سراسر جهان را تشکیل می دهد. این ساختمان ها فرآیندی از آزمون و خطا هستند که منجر به بهبود تکنیک ها در طول سالیان متمادی می شود.

معماری بومی کارآمد و مناسب با محیط است و آنها را به یکی از ماندگارترین سازه ها در طول زمان تبدیل می کند.

معماری بومی چیست؟

بومی به معنای بومی یا محلی است، اما این همیشه یک ایده معماری پذیرفته شده نبوده است. مردم محلی از زمان های قدیم این نوع معماری را انجام می دادند، اما محققان از عبارت «معماری بومی» استفاده نمی کردند. این عبارت برای اولین بار توسط سر جورج گیلبرت اسکات در سال 1857 به عنوان یک اصطلاح تمسخر آمیز برای توصیف ساختمان هایی به سبک هایی غیر از احیای گوتیک استفاده شد.

معمار برنارد رودوفسکی بعداً در سال 1964 در نمایشگاهی در MoMA و کتابی که آن را معماری بدون معماران نامید، از این واژه استفاده کرد. این آثار ساختمان‌هایی از سراسر جهان را به نمایش گذاشتند و ایده و اصطلاح «معماری بومی» را رایج کردند. واژه های دیگر برای این ایده عبارتند از "معماری عامیانه" و "معماری سنتی".

معماری بومی اکنون موضوع یک رشته مطالعاتی مجزا است. معماران و مورخان به شیوه ای که معماری بومی ارزش ها، فرهنگ و دستاوردهای گروه های خاص را منعکس می کند، ارزش قائل هستند.

معماری بومی همچنین معماران مدرن را الهام می‌بخشد تا ساختارهای پایدارتری را ایجاد کنند که می‌توانند بر اساس سنت‌های محلی بنا کنند.

ویژگی های معماری بومی

کارشناسان معماری بومی را بر اساس ویژگی های ارگانیک برای یک محیط خاص تعریف می کنند.

صنعتگران و سازندگان محلی به جای معماران حرفه ای، معماری بومی ایجاد می کنند. این صنعتگران از منابع محلی استفاده می کنند. این منابع به طور طبیعی با محیط سازگار هستند. ساختمان های بومی سبک معماری خالصی ندارند بلکه ترکیبی از سبک ها هستند. سازندگان سازه های بومی را در پاسخ به یک نیاز و هدف خاص ایجاد می کنند. معماری بومی ممکن است اهمیت فرهنگی خاصی داشته باشد و به عنوان نمادی از هویت و تاریخ عمل کند. معماری بومی تأثیر کمتری بر محیط اطراف خواهد داشت زیرا سازندگان از مصالح محلی استفاده می کنند که نیازی به تهیه آن از فاصله دور ندارند.

تاثیر مدرن معماری بومی

مطالعه سبک بومی تأثیر بسزایی در معماران مدرن داشته است.

علاقه به تکنیک‌های ساختمانی محلی از سوی معماران و طراحان جنبش هنر و صنایع دستی، که الهام‌بخش گروه‌های دیگر مانند مدرسه پریری بود، به وجود آمد. این معماران، از جمله فرانک لوید رایت، می خواستند به جای سبک های معمول اروپایی، معماری متناسب با چشم انداز ایالات متحده ایجاد کنند.

معماران مدرن با الهام از معماری بومی به دنبال مصالحی بودند که با محیط طبیعی سازگارتر باشد. این تکنیک مزیت بیشتری برای پایدارتر ساختن سازه به همراه داشت.

معماری بومی از نظر طراحی نیز بر معماران مدرن تأثیر گذاشته است. آنها می خواستند ساختمان هایی بسازند که منعکس کننده مکان ها باشد. این ایده‌ها باعث پیدایش شیوه‌های منطقه‌گرایی و زمینه‌گرایی شد که امروزه رایج‌تر است.

عوامل موثر بر معماری بومی

بسیاری از تأثیرات متنوع بر نحوه ساخت خانه ها و ساختمان های شهر توسط مردم تأثیر می گذارد.

آب و هوا – اقلیم یکی از مهم ترین عوامل موثر بر توسعه معماری در یک منطقه خاص است. به عنوان مثال، اگر هوا گرم باشد، ساختمان‌ها دارای منافذی هستند تا نسیم وارد شود و فضای داخلی خنک بماند. ساختمان ها در محیط های سرد منافذ را به بیرون محدود می کنند تا هوای گرم از آن خارج نشود. در دسترس بودن مصالح – مناطق جغرافیایی خاصی حاوی مواد مختلفی هستند که صنعتگران محلی برای ساخت و ساز از آنها استفاده می کنند. مناطقی با ذخایر فراوان خاک رس کلبه ها و خانه هایی به سبک خشتی می سازند. به همین ترتیب، در مناطقی با ذخایر فراوان چوب، تراورتن و مرمر. فناوری – سطح توسعه فناوری در یک منطقه بر نوع و اندازه معماری تأثیر می گذارد. پس از اختراع بتن بود که رومی ها سازه های وسیعی را ساختند که هنوز هم باقی مانده است. مذهب – اعمال و نوع مذهب در مناطق بر نوع و مکان ساختمان ها تأثیر می گذارد. در هند، صنعتگران معابدی را در نزدیکی آب می ساختند، زیرا مردم قبل از ورود باید شسته می شدند. فرهنگ – فرهنگ هر کشور به روش های منحصر به فردی توسعه می یابد که بر نوع ساختمان هایی که ایجاد می کنند تأثیر می گذارد. در ژاپن، درهای مشبک کشویی به دلیل آب و هوا در طراحی خانه ضروری بودند. با این حال، آنها در مراسم چای ژاپنی، که شامل باز شدن ظریف این درهای نازک کاغذی است، مرکزی شدند. دسترسی به دنیای بیرون – میزان دسترسی یک گروه به دنیای بیرون بر تکنیک های خاص ساختمان آنها تأثیر می گذارد. زمانی که جغرافیا از گروه ها در مقابل دنیای بیرون محافظت می کند، از شیوه های معماری محلی استفاده می کنند. اما تکنیک های آنها زمانی تغییر می کند که گروه ها بتوانند ایده ها و محصولات خود را با دیگران مبادله کنند. زمین – نوع زمین محیطی بر طراحی ساختمان تأثیر می گذارد. زمین کوهستانی نوع متفاوتی از معماری بومی را نسبت به زمین های بیابانی ایجاد می کند. تحرک – گروه‌هایی از مردم که حرکت می‌کنند ساختارهایی را ایجاد می‌کنند که می‌توانند با آنها حرکت کنند، مانند تیپ‌های مردم بومی آمریکای شمالی یا یورت‌های قزاق در آسیای مرکزی. گروه هایی که کشاورزی می کنند سازه های دائمی می سازند.

معماری بومی بر اساس نوع منطقه

معماری بومی بسته به منطقه و کاربری ساختمان متفاوت به نظر می رسد.

مناطق روستایی – ساختمان‌های بومی در محیط‌های روستایی نشان‌دهنده شیوه‌های زندگی سنتی و روستایی هستند. اینها شامل انبارها، آلونک ها، کابین ها و خانه های کشاورزی است. اینها سازه‌های روستایی هستند، زیرا نمی‌توانند منابعی غیر از مواردی را که در یک بافت محلی کوچک پیدا می‌کنند، تهیه کنند. مناطق شهری – مناطق شهری دارای برخی از پیچیده ترین طرح های بومی هستند. در این مناطق تبادل نظر و مطالب بیشتر است. اینها شامل ساختمانهای مفید در زمینه اجتماعی بزرگتر مانند مدارس، کلیساها، آپارتمانها و ساختمانهای شهری می شود. مناطق ساحلی – صنعتگران معماری بومی ساحلی می سازند تا در برابر آب و هوای سخت ساحل مانند طوفان و سیل مقاومت کنند. معماری بومی ساحلی شامل فانوس‌های دریایی، دهکده‌های ماهیگیری و اسکله‌ها است. مناطق کویری – سازندگان معماری بیابانی را برای مقاومت در برابر گرما، گرد و غبار و باد مناطق کویری ایجاد می کنند. سازه‌های بیابانی شامل خانه‌های خشتی، یورت‌ها، خانه‌های چادری و خانه‌های پرتوهای زمینی است. مناطق کوهستانی – مانند سبک های روستایی، صنعتگران معماری بومی کوهستانی را در محیط های دورافتاده که ممکن است مواد فراوان پیدا نکنند ایجاد می کنند. علاوه بر این، آنها باید این سازه ها را بسازند تا در برابر آب و هوای سخت مقاومت کنند. نمونه‌هایی از معماری کوهستانی بومی شامل کلبه‌ها، انبارها و کابین‌ها هستند.

نمونه های قابل توجهی از معماری بومی

برخی از سازه های معماری بومی ماندگاری شگفت انگیزی دارند و به عنوان یادآور گروهی از مردم و داستان های آنها ماندگار هستند.

دیوار بزرگ چین

مورخان معماری دیوار بزرگ چین را نمونه ای از معماری بومی می دانند. صنعتگران محلی دیوار را برای نیاز خاصی با استفاده از مصالح بومی ساختند. این سازه بازتاب تکنیک‌های ساختمانی محلی توسعه‌یافته در چین است و نماد فرهنگی مهمی است.

خانه های اجدادی پوبلو

مردم پوئبلو شهرها و دهکده هایی را در سراسر جنوب غربی ایالات متحده ساختند. آنها این سازه ها را از گل خشتی، ماسه سنگ و سایر مواد محلی ساخته اند. ساختمان‌های پوبلو شامل مجتمع‌های آپارتمانی ساخته شده در دیوارهای صخره‌ای، خانه‌های بزرگ، خانه‌های گودالی که در زمین حفر شده‌اند و شغال هستند.

هاولیس

هالی یک خانه عمارت، عمارت یا خانه شهری در هند است. این خانه ها در زمان امپراتوری مغول محبوب بودند. صنعتگران از مصالح محلی مانند ماسه سنگ، مرمر، چوب، گچ و گرانیت برای ساخت آنها استفاده می کنند. آنها همچنین از تکنیک های تزئین سنتی، از جمله نقاشی های دیواری با تصاویر سنتی هندو، حیوانات محلی و تصاویری از استعمار بریتانیا استفاده می کنند. سازندگان این سازه ها را طوری طراحی کردند که تهویه تمام قسمت های خانه و سازگاری با آب و هوای گرم را امکان پذیر می کند.

اگر از صفحه ما خوشتان آمد لطفا با دوستان خود به اشتراک بگذارید & فیس بوک