Italianiserende architectuur is een soort klassieke architectuur met invloeden uit de 16e-eeuwse Italiaanse renaissancestijl, Toscaanse boerderijen en de pittoreske esthetiek.
De populariteit van de Italiaanse architectuur, die in 1802 voor het eerst in Groot-Brittannië debuteerde, verspreidde zich over Noord-Europa, de Verenigde Staten en Australië, voordat deze in de jaren zeventig van de negentiende eeuw afnam.
Hoewel de sierlijke, Italiaanse architectuur niet alleen voor herenhuizen gold, strekte deze stijl zich uit over de stad en het platteland, en omvatte ook stadswoningen en boerderijen.
Kenmerken van de Italiaanse architectuur
De meeste huizen in Italiaanse stijl variëren van 2 tot 4 verdiepingen en zien eruit als hoge rechthoeken. Ze zijn voorzien van laag hellende daken (plat of schilddak) met overhangende dakrand, decoratieve beugels en consoles. De ramen zijn hoog en slank, de meeste hebben afgeronde toppen. In plaats van luiken hebben de ramen een dikke bekleding.
Decoratieve kolommen ondersteunen een veranda op de eerste verdieping en leiden naar een ingang met dubbele deuren. Bovendien zijn sommige huizen in Italiaanse stijl voorzien van belvederes: vierkante torenachtige delen boven de daklijn, die voor meer licht en ventilatie zorgen.
Het meest populaire kleurenschema voor Italiaanse architectuur omvat tinten van natuursteen, stro en andere warme, zachte neutrale kleuren. De raam- en deurbekleding vormen een donkerder contrast met de gevelbeplating.
Italianiserende architectuurmaterialen
De buitenkant van de Italiaanse architectuur is baksteen, natuursteen of stucwerk. Detaillering zoals kolommen en consoles zijn van hout. Gietijzeren ramen, deuren en andere accenten sieren deze huizen.
De geschiedenis van de Italiaanse architectuur
Architect John Nash ontwikkelde de eerste villa in Italiaanse stijl in 1802. Het landgoed, bekend als Cronkhill, ligt in Shropshire, Engeland. Het heeft twee verdiepingen en ziet eruit als een rechthoek met twee ronde torens. Het heeft hoge ronde ramen en een licht stucwerk aan de buitenkant.
In de jaren 1830 begon de Britse architect Sir Charles Barry Italiaanse architectuur in zijn gebouwen te integreren, waardoor de esthetiek verder werd gepopulariseerd.
Van het begin van de 19e eeuw tot de jaren 1850 was de Italiaanse architectuur dominant in Engeland en Wales. Toen, in de jaren 1850, namen Elizabethaans, Tudor en Gotisch de overhand als de meest favoriete stijlen.
In de jaren 1840 verspreidde de architectuur in Italiaanse Revival-stijl zich naar de Verenigde Staten dankzij architect Alexander Jackson Davis. Hij ontwierp een huis voor de toenmalige gouverneur van North Carolina, John Motley Morehead, genaamd het Blandwood-landhuis. Niet lang daarna namen andere Amerikaanse architecten soortgelijke ontwerpen over.
De Italiaanse stijl vond ingang in Cincinnati, Oh, Newport, KY, Brooklyn Heights, NY, San Francisco en Washington DC. In deze gebieden kun je nog steeds veel Italiaans geïnspireerde huizen vinden.
Vervolgens, in de jaren 1870, werden de stijlen Queen Anne en Colonial Revival steeds populairder, waardoor de Italiaanse architectuur geleidelijk werd afgeschaft.
Italianiserende architectuur: het interieur
In een tijd van klassieke architectuur en strakke plattegronden schudde de Italianiserende stijl de boel wakker met zijn asymmetrische indeling. De eerste verdieping bevatte alle algemene woonruimtes en stond bekend als een piano-adel of begane grond. Slaapkamers bevonden zich op de bovenste verdiepingen.
Als onderdeel van het Victoriaanse tijdperk is de Italiaanse architectuur voorzien van vele versieringen. Verwacht gebeeldhouwde versieringen, schoorsteenmantels met uitgebreide ontwerpen, plafondmedaillons, kroonluchters en gebogen deuropeningen.
In plaats van hardhouten vloeren hebben deze huizen vaak veelkleurig zachthout of kamerbrede Venetiaanse tapijten.
Beroemde voorbeelden van Italiaanse architectuur
Cronkhill
©National Trust/Phill Abram
Cronk Hill, gelegen op Attingham Park Estate, is een van de eerste Italiaanse villa-ontwerpen van John Nash. Het is een paar dagen per jaar open voor het publiek voor rondleidingen.
Blandwood herenhuis
De Blandwood Mansions is het oudste stuk Italiaanse architectuur dat nog steeds in de Verenigde Staten staat. Architect Alexander Jackson Davis ontwierp het. Het is nu een museum, beschikbaar voor rondleidingen in North Carolina.
William W. Marshhuis
Het William W. Marsh-huis illustreert alle belangrijke kenmerken van de Italiaanse architectuur in de Verenigde Staten. Het bakstenen huis benadrukt een laag hellend overhangend dak, consoles en een sierlijke belvedère.
Als je onze pagina leuk vindt, deel hem dan met je vrienden & Facebook
