Architektura palladiańska wzięła swoją nazwę od nazwiska swojego twórcy, Andrei Palladio, jednego z najbardziej wpływowych architektów europejskich XVI wieku.
Architektura palladiańska skupia się na porządku z wpływami stylu starożytnej Grecji i Rzymu. Jest znany z doskonałej symetrii i wykorzystania klasycznych elementów, co prowadzi do wspaniałej estetyki.
Charakterystyka architektury palladiańskiej
Głównymi cechami architektury palladiańskiej są fasady, w których jedna połowa naśladuje drugą, tworząc porządek. Architekt matematycznie rozmieścił okna, aby zapewnić symetrię. Wejścia w stylu palladiańskim mają duże ozdobne kolumny podtrzymujące portyk i front świątyni.
Budynki palladiańskie mają wymagającą, ale schludną estetykę. Chociaż ten styl nie jest powszechny w nowoczesnych domach, stanowi wzór dla wielu budynków rządowych.
Materiały palladiańskie
Konstrukcje palladiańskie są często wykonane z cegły, kamienia lub sztukaterii. Zewnętrzna część jest prosta, pozostawiona naturalna lub pomalowana na jasny, neutralny kolor. Dachy mogą być płaskie lub czterospadowe, a wspanialsze budynki mają sekcje kopułowe.
Architektura palladiańska: wnętrze
Podczas gdy zewnętrzna część architektury palladiańskiej zapewnia porządek, wnętrze jest bardziej ozdobne. Budynki palladiańskie mają sufity kopułowe, kasetonowe lub pokryte tynkiem. Ściany są często kamienne, z gzymsami, panelami gipsowymi, jedwabnym adamaszkiem lub boazerią sosnową.
Kolory farb do wnętrz obejmują ciepłe, neutralne odcienie ścian, takie jak biel, kamień lub oliwka. Chociaż w niektórych przypadkach projektant użyłby jasnych kolorów. Elementy wykończenia drewna są w kolorze ciemnobrązowym.
Do opraw oświetleniowych zaliczają się żyrandole, kinkiety ścienne i kandelabry. W klasycznych palladiańskich domach znajdziesz drewniane meble, w tym regały, komody, stoły i rzeźbione sofy z aksamitną tapicerką.
Historia architektury palladiańskiej
Andrea Palladio, urodzony w 1508 roku, jest twórcą architektury palladiańskiej. W swoich projektach uwzględniał symetrię, włączając elementy klasyczne z wpływami greckimi i rzymskimi. Zamiast posługiwać się ozdobnym stylem architektury renesansowej, Palladio zastosował proporcje matematyczne określone przez Witruwiusza.
Swoje pomysły architektoniczne opublikował w książce „I Quattro Libri dell Architettura”, czyli Cztery księgi architektury, 1570.
Palladio projektował kościoły i wille, często z portykiem w kształcie świątyni z przodu lub ze wszystkich stron, co stało się znakiem rozpoznawczym jego twórczości. Jednym z najsłynniejszych dzieł Palladia jest Villa La Rotonda położona w północnych Włoszech.
Kolejnym trwałym śladem kariery Palladia jest okno weneckie lub palladiańskie. Okna te składają się z trzech części – wysokiego, środkowego okna z wysokim łukiem i dwóch mniejszych prostokątnych okien po obu stronach. Niektóre nowoczesne domy i budynki komercyjne nadal zawierają okna palladiańskie.
W XVII wieku architektura palladiańska rozprzestrzeniła się w Europie dzięki pracom architektów Inigo Jonesa, Domenico Rossiego i Andrei Tirali. Styl ten podobał się arystokracji i jest widoczny w słynnym Domu Królowej w Greenwich.
Styl neopalladiański, co oznacza odrodzenie architektury palladiańskiej, rozprzestrzenił się w Irlandii i Ameryce Północnej pod koniec XVII i na początku XVIII wieku. Architekci wykorzystali te wspaniałe projekty w przypadku rezydencji, kampusów uniwersyteckich i budynków rządowych.
W Stanach Zjednoczonych jest wiele wpływowych budynków w stylu palladiańskim. Należą do nich Biały Dom, pierwsze Monticello Thomasa Jeffersona, Kapitol stanu Wirginia i Biblioteka Redwood na Rhode Island.
Architektura neoklasyczna kontra palladiańska
Architektura neoklasyczna i palladiańska kieruje się zasadami projektowania symetrii, porządku i elementów klasycznych. Architektura palladiańska była słynna na przełomie XVII i XVIII w., natomiast pod koniec XVIII w. dominował styl neoklasyczny.
Chociaż rozróżnienie tych dwóch elementów może być trudne, styl neoklasyczny ma bardziej zabawne lub ozdobne detale, podczas gdy styl palladiański ma opływowy wygląd.
Słynne przykłady architektury palladiańskiej
Willa La Rotonda
Położona na obrzeżach Vicenzy we Włoszech Villa La Rotonda to projekt założyciela architektury palladiańskiej, Andrei Palladio. Budowę rozpoczęto w 1567 r.
Dom Królowej w Greenwich
Dom Królowej w Greenwich to jeden z pierwszych budynków w stylu palladiańskim w Anglii. Zaprojektował go Inigo Jones, a zbudowano go w latach 1616–1635.
Dom bankietowy w Whitehall
Dom bankietowy w Whitehall to projekt Inigo Jonesa, angielskiego architekta odpowiedzialnego za pomoc w upowszechnieniu architektury palladiańskiej w całej Anglii.
Biały Dom
Biały Dom to połączenie palladianizmu i stylu neoklasycznego. Charakteryzuje się symetrią w swojej konstrukcji i nosi tradycyjny przód świątyni wsparty na kolumnach.
Jeśli podoba Ci się nasza strona, udostępnij ją swoim znajomym & Facebook
