Architektura włoska to rodzaj architektury klasycznej z wpływami XVI-wiecznego włoskiego renesansu, toskańskich gospodarstw wiejskich i malowniczej estetyki.
Architektura włoska, która zadebiutowała w Wielkiej Brytanii w 1802 roku, rozprzestrzeniła się w Europie Północnej, Stanach Zjednoczonych i Australii, po czym spadła w latach siedemdziesiątych XIX wieku.
Choć bogato zdobiona, włoska architektura nie była przeznaczona wyłącznie dla rezydencji – styl ten rozciągał się na całe miasto i wieś, obejmując domy miejskie i wiejskie.
Charakterystyka architektury włoskiej
Większość domów w stylu włoskim ma od 2 do 4 pięter i wygląda jak wysokie prostokąty. Charakteryzują się dachami o niskim nachyleniu (płaskim lub czterospadowym) z wystającymi okapami, ozdobnymi wspornikami i wspornikami. Okna są wysokie i smukłe, większość z zaokrąglonymi szczytami. Zamiast okiennic okna mają grube wykończenia.
Ozdobne kolumny podtrzymują ganek na pierwszym piętrze i prowadzą do dwudrzwiowego wejścia. Ponadto niektóre domy w stylu włoskim wyposażone są w belwedery – kwadratowe sekcje przypominające wieżę powyżej linii dachu, zapewniające więcej światła i wentylacji.
Najpopularniejszy schemat kolorów w architekturze włoskiej obejmuje odcienie kamienia naturalnego, słomy i inne ciepłe, miękkie neutralne. Tapicerka okien i drzwi stanowi ciemniejszy kontrast w stosunku do bocznicy.
Materiały architektury włoskiej
Zewnętrzna część architektury włoskiej jest wykonana z cegły, kamienia lub sztukaterii. Detale, takie jak kolumny i wsporniki, są wykonane z drewna. Żeliwne okna, drzwi i inne akcenty zdobią te domy.
Historia architektury włoskiej
Architekt John Nash zaprojektował pierwszą włoską willę w 1802 roku. Posiadłość znana jako Cronkhill znajduje się w Shropshire w Anglii. Ma dwie kondygnacje i wygląda jak prostokąt z dwiema okrągłymi wieżami. Ma wysokie, zaokrąglone okna i jasną sztukaterię na zewnątrz.
W latach trzydziestych XIX wieku brytyjski architekt Sir Charles Barry zaczął włączać do swoich budynków architekturę włoską, jeszcze bardziej popularyzując estetykę.
Od początku XIX wieku do lat pięćdziesiątych XIX wieku w Anglii i Walii dominowała architektura włoska. Następnie, w latach pięćdziesiątych XIX wieku, najbardziej preferowanymi stylami były elżbietański, tudorski i gotycki.
W latach czterdziestych XIX wieku architektura w stylu włoskiego odrodzenia rozprzestrzeniła się w Stanach Zjednoczonych dzięki architektowi Alexandrowi Jacksonowi Davisowi. Zaprojektował dom dla ówczesnego gubernatora Karoliny Północnej Johna Motleya Moreheada, zwany rezydencją Blandwood. Niedługo potem inni amerykańscy architekci przyjęli podobne projekty.
Styl włoski zadomowił się w Cincinnati, Oh, Newport, KY, Brooklyn Heights, NY, San Francisco i Waszyngtonie. W tych obszarach nadal można znaleźć wiele domów inspirowanych stylem włoskim.
Następnie, w latach siedemdziesiątych XIX wieku, popularność zyskała styl królowej Anny i odrodzenia kolonialnego, wycofując architekturę włoską.
Architektura włoska: wnętrze
W czasach klasycznej architektury i sztywnych planów pięter, styl włoski wstrząsnął swoim asymetrycznym układem. Pierwsze piętro zawierało wszystkie ogólne obszary mieszkalne i było znane jako szlachta fortepianowa lub piętro główne. Sypialnie znajdowały się na wyższych poziomach.
Architektura włoska, będąca częścią epoki wiktoriańskiej, charakteryzuje się wieloma ozdobami. Spodziewaj się rzeźbionych dekoracji, kominków o wyszukanych wzorach, medalionów sufitowych, żyrandoli i łukowatych drzwi.
Zamiast podłóg z twardego drewna, domy te często mają wielokolorowe drewno iglaste lub weneckie dywaniki rozciągające się od ściany do ściany.
Słynne przykłady architektury włoskiej
Cronkhill
© National Trust/Phill Abram
Cronk Hill, położona na terenie posiadłości Attingham Park, jest jednym z pierwszych włoskich projektów willi Johna Nasha. Jest udostępniony do zwiedzania przez kilka dni w roku.
Rezydencja Blandwoodów
Blandwood Mansions to najstarsze dzieło architektury włoskiej, które wciąż stoi w Stanach Zjednoczonych. Zaprojektował go architekt Alexander Jackson Davis. Obecnie jest to muzeum, które można zwiedzać w Północnej Karolinie.
Dom Williama W. Marsha
Dom Williama W. Marsha ilustruje wszystkie kluczowe cechy włoskiej architektury Stanów Zjednoczonych. Ceglany dom podkreśla nisko nachylony zwisający dach, wsporniki i ozdobny belweder.
Jeśli podoba Ci się nasza strona, udostępnij ją swoim znajomym & Facebook
