Baanbrekende vrouwen in de architectuur die het leven ten goede hebben veranderd

Architectuur is geen gemakkelijk beroep voor vrouwen geweest, maar vanaf het allereerste begin heeft een getalenteerde en moedige groep vrouwelijke architecten de grenzen verlegd en gevochten voor erkenning. Sommigen werkten in de schaduw van een mentor of echtgenoot en boekten baanbrekende prestaties, maar kregen geen eer. Door de decennia heen hebben deze gedurfde professionals de basis gelegd voor het hedendaagse talent, waardoor hun werk centraal stond. Bovendien voerden veel van deze vrouwen een strijd om niet erkend te worden als vrouw in de architectuur, maar simpelweg als getalenteerde en innovatieve architecten. Periode. Hier is een lijst met enkele pioniers die u moet kennen.

Zaha Hadid

Dame Zaha Hadid

Dame Zaha Mohammad Hadid (1950-2016) was de grote dame van de architectuur. Hadid, ook wel de 'Koningin van de curve' genoemd, was de eerste vrouwelijke ontvanger van de beroemde Pritzker Prize. Haar onderscheidende ontwerpen waren futuristisch en geometrisch – spectaculair op zowel visueel als architectonisch vlak. Haar werk heeft letterlijk het aanzien van steden over de hele wereld veranderd. Hadid's onderscheidingen zijn te talrijk om op te noemen en haar onderscheidende ontwerpen zijn iconen geworden in steden over de hele wereld. Toen de Iraaks-Britse architect onverwacht overleed, waren veel van haar ontwerpen nog in aanbouw.

Havenhuis in de haven van Antwerpen, België

Het is bijna onmogelijk om één ontwerp te kiezen dat het meest prominent aanwezig is in het werk van Hadid, maar een favoriet is het Havenhuis in de haven van Antwerpen, België. Een oude, verlaten brandweerkazerne werd gerestaureerd en bekroond met een dramatische glazen uitbreiding die vrijdragend over het water uitsteekt. Het is een prachtig contrapunt voor de massieve bouwwerken die de omliggende haven vormen.

Jeanne Bende

Amerikaanse architecte Jeanne Gang

Met een scherp oog voor ecologische duurzaamheid en deskundige creativiteit bij het gebruik van technieken in duurzaam ontwerp, leidt de Amerikaanse architect Jeanne Gang Studio Gang in Chicago. Bekend om haar projecten die zich richten op het terugdringen van de stadsuitbreiding en het vergroten van de biodiversiteit, heeft Gang een carrière van internationale faam opgebouwd die wordt gekenmerkt door ontwerpen die de grenzen van de architectuur verleggen. De MacArthur-fellow heeft divers werk verricht dat een scala aan interesses omvat, van het ontwikkelen van sterkere materialen tot het volgen van een ontwerpproces dat ook relaties opbouwt met gemeenschappen en omgevingen. Haar indrukwekkende carrière heeft al talloze belangrijke prijzen opgeleverd, waaronder haar benoeming in de American Academy of Arts and Sciences en de Chevalier de l'Ordre national de la Légion d'honneur.

De Aqua Tower van Chicago

Hoewel Gang over de hele wereld erkende projecten heeft ondernomen, wordt ze misschien wel het meest gevierd vanwege Chicago's Aqua Tower, een gebouw van 82 verdiepingen met unieke gebogen betonnen balkonoverstekken. Het kenmerk is niet alleen een vooruitstrevend ontwerp, maar ook een functioneel element dat harde wind verzacht en het mogelijk maakt dat balkons op elke verdieping en aan alle vier de zijden van het gebouw worden geplaatst. Toen de Aqua Tower in 2010 klaar was, was het een van de hoogste gebouwen ter wereld, ontworpen door een vrouwelijke architect. Het had destijds ook het grootste groendak van de stad.

Maya Linn

Misschien wel de jongste architect die groot succes op deze lijst heeft gevonden, de Amerikaanse Maya Linn won de ontwerpwedstrijd voor het Vietnam Veteran's Memorial in Washington DC terwijl ze nog studeerde aan Yale. Hoewel het een baanbrekende stijl voor een gedenkteken was, was het destijds ook behoorlijk controversieel. Linn is de dochter van Chinese intellectuelen die in 1948 emigreerden, net voordat de communisten het roer overnamen in 1949. Door haar vroege bekendheid als lanceerplatform te gebruiken, heeft Linn andere innovatieve gedenktekens en architecturale projecten gecreëerd, zoals de Langston Hughes Library (1999). en het Museum van Chinees in Amerika in New York City. In 2016 kende president Barak Obama haar de Presidential Medal of Freedom toe.

Gedenkteken Vietnamveteranen

Zoals al opgemerkt, wordt Linn het meest erkend vanwege haar eerste project: het Vietnam War Memorial. Haar visie voor het monument getuigt van de kracht van eenvoud, wat meteen een brandpunt van controverse werd. Veteranen spraken van de 'zwarte snee van schaamte', maar het ontwerp had de overhand, hoewel er in de buurt een secundair monument met drie realistische soldaten stond om tegenstanders tot bedaren te brengen. Sindsdien is de granieten muur met de namen van 58.000 omgekomen of vermiste soldaten een grote trekpleister voor bezoekers geworden, waarbij het strakke, abstracte profiel krachtige emoties oproept. Uiteindelijk werd het monument in 2005 erkend door het American Institute of Architects met zijn 25-Year Award, die constructies beloont die hun waarde hebben bewezen.

Elizabeth Plater-Zyberk

Als een van de oprichters van de firma Arquitectonica uit Miami eind jaren zeventig is Elizabeth Plater-Zyberk een leider op het gebied van New Urbanism. Plater-Zyberk en haar firma verwierven een internationale reputatie voor een stijl die dramatisch, hightech en modern was, terwijl ze tegelijkertijd werkten aan het ontwerpen van steden en gemeenschappen die leefbaar en milieuvriendelijk zijn. In 1979 stapte ze over naar de academische wereld, waar ze lesgaf aan de Universiteit van Miami – waar ze ook decaan was – en baanbrekende programma’s ontwikkelde zoals Suburb en Town Design. Nu runnen zij en haar echtgenoot Andres Duany DPZ, een bedrijf dat stedelijke ruimtes creëert die ‘wandelen, diversiteit en complexiteit aanmoedigen’. Plater-Zyberk en DPZ hebben talloze onderscheidingen ontvangen, waaronder de Richard H. Driehaus-prijs voor klassieke architectuur en de APA National Planning Excellence Award for Best Practice voor Miami 21.

Atlantis-appartement, Miami

Het architectonische project dat de meeste publieke bekendheid heeft gekregen voor Plater-Zyberk is het Atlantis Condominium, een luxe gebouw in Miami. Ontworpen door Arquitectonica en gebouwd in het begin van de jaren tachtig, werd de spectaculaire glazen gevel met het uitgesneden midden – het vijf verdiepingen tellende Palm Court – een icoon van Miami, dat te zien was in de openingstitels van de televisieserie “Miami Vice”. Het gebouw met 21 verdiepingen bevindt zich in het Brickell-gedeelte van Miami.

Manuelle Gautrand

Als eerste vrouwelijke laureaat van de Europese Prijs voor Architectuur wordt de Franse architect Manuelle Gautrand erkend vanwege haar ‘moedigheid en non-conformiteit’. Ze leidt haar eigen bedrijf, Manuelle Gautrand Architecture, in Parijs en heeft projecten ontworpen variërend van woningen tot culturele gebouwen en andere locaties zoals een autoshowroom in Egypte. Al haar werk heeft tot doel de relatie tussen het gebouw en de plek waar het zich bevindt te benadrukken.

Citroën-showroom

Hoewel talrijke werken van Gautrand algemeen worden erkend, heeft haar ontwerp voor de Citroën-showroom aan de Champs-Élysées haar echt tot grote bekendheid op internationaal niveau gebracht. Het eigentijdse ontwerp, gemaakt van grote glaspanelen die het Citroen-logo op de gevel vormen, zorgde bij de bouw in 2007 voor opschudding omdat niet iedereen fan was. Sinds die tijd is het in populariteit gegroeid en is het niet een van de iconische gebouwen in de beroemde straat.

Anna Heringer

De Duitse architect Anna Heringer is vooral bekend om haar interesse en expertise in duurzame architectuur, die ze heeft gekoesterd sinds ze in 1997 een jaar vrijwilligerswerk deed in Bangladesh. De ervaring daar was de vonk die haar carrièrepad voedde, omdat ze zich wil concentreren op wat al bestaat in plaats van afhankelijk te zijn van externe systemen, waarbij het beste wordt gemaakt van de middelen die al beschikbaar zijn. Heringer, die betrokken is bij een aantal projecten in Bangladesh, heeft voor haar werk talloze prijzen ontvangen, waaronder de Aga Khan Award en de Global Award for Sustainable Architecture. Naast haar ontwerpprojecten geeft ze les aan verschillende instellingen, zoals de Graduate School of Design van Harvard, ETH Zürich en de Technische Universiteit in Wenen.

METI Handmade School in Rudrapur in Rudrapur in het Dinajpur-district van Bangladesh

Het project dat de richting van Heringers werk heeft bepaald is de METI Handmade School in Rudrapur in Rudrapur in het district Dinajpur in Bangladesh. Ze maakte de school werkelijkheid met behulp van traditionele bouwmaterialen zoals modder en bamboe, typische bouwmaterialen in de omgeving. De school werd in 2006 voltooid. Haar andere projecten zijn onder meer de DESI (Dipshikha Electrical Skill Improvement), een beroepsopleiding voor elektriciens, niet ver van de school.

Denise Scott Brown

De Amerikaanse architect Denise Scott Brown, directeur van de firma Venturi, Scott Brown and Associates uit Philadelphia, werkte decennialang samen met haar echtgenoot Robert Venturi, maar is zelf een van de meest invloedrijke architecten van de 20e eeuw. Ze vocht tegen genderdiscriminatie in de industrie, vocht voor erkenning van haar individuele werk op het gebied van stedenbouw, en publiceerde een beroemd essay getiteld ‘Ruimte aan de top? Sexism and the Star System in Architecture” in 1989. Scott Brown was de drijvende kracht achter de studioklas en het boek “Learning from Las Vegas.” Het werk was ‘een gezamenlijke creativiteit’. dat draaide om de concepten die het modernisme schuwden en architectuur opnieuw met oudere tradities verbond. De ontvangst van de Pritzker-prijs door haar man in 1991 was controversieel omdat de prijscommissie het paar niet zou toekennen, alleen Venturi, die de prijs uiteindelijk accepteerde met een toespraak waarin het werk van Scott Brown werd geprezen. In 2018 ontving ze de Soane-medaille 2018, die ‘architecten eert die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan hun vakgebied, door hun gebouwde werk, door onderwijs, geschiedenis en theorie.’ Scott Brown ontving ook de Jane Drew Prize voor het vergroten van het profiel van vrouwen in de architectuur.

Het Vanna Venturi-huis

Het is moeilijk om slechts één project te identificeren dat het werk van Scott Brown in de kijker zet, maar The Vanna Venturi House staat zeker op de lijst van baanbrekende topprojecten. Het huis werd in 1964 gebouwd voor haar schoonmoeder en wordt beschouwd als een van de belangrijkste voorbeelden van postmoderne architectuur. Het huis in Chestnut Hill, Pennsylvania omvat klassieke vormen, maar speelt ook met aspecten van schaal en symmetrie. Het huis maakt ook een aantal van de concepten en ideeën werkelijkheid die zijn opgenomen in Complexity and Contradiction in Architecture, uitgegeven door Venturi.

Neri Oxman

Neri Oxman wordt vaak een visionair genoemd en is misschien wel een architect als geen ander. In plaats van gebouwen te ontwerpen met bouwmaterialen, bouwt de in Israël geboren Oxman met biologische vormen en gebruikt deze als onderdeel van de constructie om een levend gebouw te creëren. Haar werk is “een verschuiving van het consumeren van de natuur als een geologische hulpbron naar het bewerken ervan als een biologische hulpbron.” In haar Mediated Matter-onderzoeksgroep aan het MIT creëert ze kunst en architectuur die een innovatieve samensmelting is van biologie, wiskunde, techniek, informatica en, natuurlijk, design. Ze staat bekend om de uitdrukking ‘materiële ecologie’ om haar werk te definiëren. De handelsmerken van haar stijl zijn felgekleurde en gestructureerde oppervlakken, structuur op vele schaalniveaus en composietmaterialen waarvan de hardheid, kleur en vorm variëren per object.

Zijde Paviljoen

Vanwege het innovatieve karakter van haar werk is het niet mogelijk om over straat te lopen en naar een gebouw te wijzen dat ze heeft gemaakt – althans nog niet. Een van de meer dramatische projecten die Oxman heeft gemaakt, is het Zijdenpaviljoen, dat is gemaakt van een onconventioneel materiaal met behulp van een even onconventioneel productieproces voor het ontwerp en de constructie. Zij en haar team programmeerden een robotarm om een structuur te weven van zijden draden die de bewegingen nabootsen die zijderupsen gebruiken om hun cocons te creëren. Vervolgens lieten ze 6.500 levende rupsen op het bouwwerk los, zodat ze het bouwproces met hun eigen zijde konden voltooien.

Julia Morgan

De Amerikaanse architecte Julia Morgan (1872 – 1957) was haar tijd vooruit als baanbreker voor vrouwen in de architectuur, maar was ook op zichzelf een productieve en succesvolle professional. Onder haar vele ‘primeurs’: ze was de eerste vrouw die een architectuurlicentie kreeg in Californië, werd toegelaten tot de Ecole des Beaux-Arts in Parijs en postuum de AIA Gold Medal ontving in 2014. In Californië ontwierp Morgan meer dan 700 gebouwen, die de Arts and Crafts-beweging omarmen, maar in verschillende stijlen werken met nauwgezet vakmanschap. Nadat ze in 1904 haar eigen praktijk in San Francisco had opgezet, leverde de tragedie van de aardbeving van 1906 veel werk op voor Morgan, die talloze huizen, onderwijs- en kantoorgebouwen, maar ook kerken ontwierp.

Hearst kasteel

Een van de grootste architectonische monumenten van Californië is Morgan's bekendste architectonische werk: het beroemde kasteel van Hearst. Ze werd in 1919 ingehuurd door William Randolph Hearst en hield de volgende 28 jaar toezicht op de bouw van Hearst Castle en ontwierp persoonlijk de meeste bouwwerken, het terrein ‘tot in het kleinste detail’. Terwijl Morgan ook aan andere eigendommen van Hearst werkte, was The Hearst Castle in San Simeon een samenwerking als geen ander.

Eileen Grijs

Eileen Gray (1878-1976) is misschien wel het meest gevierd vanwege haar architectuur, maar ze was evengoed een pionier op het gebied van meubelontwerp als op het gebied van vrouwenrollen in de industrie. De in Ierland geboren Gray was een pionier in de moderne beweging in de architectuur, en haar ontwikkeling werd aangemoedigd door haar liefdesbelang, de Roemeense architect Jean Badovici. Haar werk aan een gedeeld huis met Badovici in Monaco leidde tot een geschil met Le Corbusier, op wiens opdrachtgever het huis werd gebouwd, die beroemde muurschilderingen op de muren van het huis maakte zonder de toestemming van Gray daarvoor te hebben. Op meubelgebied werkte Gray met verschillende geometrieën om meubels van staal en leer te creëren, die op hun beurt ontwerpers en architecten zouden inspireren in de Art Deco- en Bauhaus-stijlen.

Monacohuis of E-1027

Het huis in Monaco dat ze voor Badovici bouwde, is misschien wel haar meesterwerk. De naam heet E-1027 en is een code voor de namen van het echtpaar: E voor Eileen, 10 voor de J in Jean, 2 voor de B in Badovici en de 7 voor de G in Gray. Het kubusvormige huis werd gebouwd op pilaren bovenop een rotsachtig terrein en zou ontworpen zijn volgens de 'Vijf punten van de nieuwe architectuur' van Le Corbusier dankzij de open, horizontale ramen, open gevel en trap die naar het dak leidt. Gray ontwierp ook een verscheidenheid aan meubels om de ruimte aan te vullen. Volgens berichten bewonderde Le Corbusier het huis en verbleef hij er vaak. In 1938/1939 tekende hij echter zonder haar toestemming kubistische muurschilderingen op de muren, wat aanleiding gaf tot een schandaal.

Amanda Levete

De prijswinnende architect Amanda Levete is oprichter en directeur van AL_A, een internationale ontwerp- en architectuurstudio die tot doel heeft “het intuïtieve in evenwicht te brengen met strategisch, rusteloos onderzoek, innovatie, samenwerking en aandacht voor detail.” De praktijk van de in Wales geboren Levete wordt erkend als een van de meest innovatieve in Groot-Brittannië. In 2011 won het bedrijf een internationale wedstrijd voor het ontwerpen van een nieuwe entree, binnenplaats en galerij voor het Londense Victoria and Albert Museum. Voordat Levete haar eigen bedrijf opende, runde Levete Future Systems samen met haar man, de in Tsjechië geboren architect Jan Kaplický, en samen creëerden ze in 2003 een iconische blob-structuur, herkenbaar aan een oude editie van Microsoft Windows. In 2018 won Levete de Jane Drew Prize, uitgereikt door het Architects' Journal, en haar bureau was een van de vier teams die op de shortlist stonden voor een wedstrijd om de bezoekerservaring van de Eiffeltoren opnieuw vorm te geven.

Het Victoria en Albert Museum in Londen

Hoewel een aantal gebouwen over de hele wereld een iconisch project voor Levete zou kunnen worden genoemd, staat haar ontwerp voor de binnenplaats en entree van het Victoria and Albert Museum in Londen waarschijnlijk bovenaan de lijst. De toevoeging, door Architectural Digest in 2017 genoemd als een van de meest invloedrijke gebouwen, voegt 6.400 vierkante meter aan ruimte toe en is de grootste uitbreiding van het museum in meer dan een eeuw. Het grootste kenmerk van het project is de binnenplaats, die is geplaveid met porselein: 11.000 handgemaakte tegels die de binnenplaats van 1200 vierkante meter bedekken.

Elizabeth Diller

Liz Diller staat bekend om haar rijkdom aan ideeën – sommige schandalig en andere niet zo veel. Maar ze is ook bekend en gevierd vanwege haar visionaire werk, waardoor ze de enige architect is op de Time Magazine-lijst van 100 meest invloedrijke mensen van 2018 – haar tweede keer op de lijst. Diller richtte samen met partner en echtgenoot Ricardo Scofidio de firma Diller Scofidio Renfro op in New York. Trots op hun zelfbenoemde rebellie heeft Dillers firma allerlei soorten gebouwen getransformeerd en onlangs gewerkt aan een lange lijst van openbare kunstgebouwen, die architectuur en kunst combineren en de grenzen tussen media, medium en structuur vervagen. Een van hun nieuwste projecten is het Centre for Music, de nieuwe concertzaal van £ 250 miljoen in Londen.

Manhattan hoge lijn

Hoewel de lijst met bouwprojecten van Diller vrij lang is, is het bedrijf het meest bekend om iets heel anders: de ombouw van een verlaten spoorlijn in Manhattan tot de High Line, een park dat nu jaarlijks meer dan 8 miljoen bezoekers trekt. De transformatie wordt gezien als een model voor een potentieel revitaliseringsconcept voor steden over de hele wereld en heeft de wenselijkheid en vastgoedwaarden van het gebied rond de High Line in New York verbeterd.

Annabelle Selldorf

De in Duitsland geboren architect Annabelle Selldorf is veel genoemd: een modernist van ‘interessante eenvoud’, ‘een soort anti-Daniel Libeskind’ en ‘de koningin van de heimelijke architectuur’. Hoe dan ook, één ding is zeker: Selldorf is een van de meest gewilde woonarchitecten in New York City. Ze houdt niet zo van een wow-factor en geeft de voorkeur aan ontwerpen die ‘rustig vertrouwen uitstralen’. Dit is waarschijnlijk de reden waarom ze de designlieveling van de kunstwereld is geworden en musea over de hele wereld heeft gecreëerd. Selldorf won een wedstrijd voor de uitbreiding van het San Diego Museum of Contemporary Art en kreeg van een miljardair farmaceutische erfgename de opdracht om vervallen pakhuizen in Arles, Frankrijk, om te vormen tot tentoonstellingsruimtes. Ze is een Fellow van het American Institute of Architects (FAIA) en de ontvanger van de AIANY Medal of Honor 2016.

John Hay-bibliotheek aan de Brown University in Providence, Rhode Island

Onder de vele mooie gebouwen die Selldorfs firma heeft gemaakt, is een van de favorieten de John Hay Library aan de Brown University in Providence, Rhode Island. De verbazingwekkende ruimte had zijn glans verloren dankzij vele decennia en vele renovaties. Ze bedacht een ontwerp dat veel kenmerken van de kamer herstelde, zoals eiken planken, en replica's bevatte van de verlichtingsarmaturen die oorspronkelijk werden gebruikt. Het werd afgewerkt met comfortabel meubilair. dat goed aansluit bij de historische ruimte.

Norma Merrick Sklarek

Norma Sklarek (1926–2012), een echte pionier, was een van de eerste Afro-Amerikaanse vrouwen die in de Verenigde Staten een licentie als architect kreeg. Ze werd de ‘Rosa Parken van de architectuur’ genoemd, dankzij haar intelligentie, talent en vasthoudendheid. Deze kwaliteiten brachten haar ertoe racisme en seksisme te overstijgen en een rolmodel te zijn in de architectuur. Sklarek was de eerste gekleurde vrouw die werd geëerd met een Fellowship in de AIA. Haar carrière omvatte een periode bij Welton Becket Associates, waar ze leiding gaf aan de bouw van Terminal One op de internationale luchthaven van Los Angeles, die klaar was vóór de Olympische Zomerspelen van 1984. In 1985 was ze samen met Margot Siegel en Katherine Diamond medeoprichter van Siegel, Sklarek en Diamond, destijds het grootste bedrijf in handen van vrouwen.

Het Pacific Design Center

Een van de projecten die Sklarek ontwierp is het Pacific Design Center, een multifunctionele verzameling gebouwen voor de ontwerpgemeenschap in West Hollywood. Soms is de Blauwe Walvis, een van de gebouwen, te groot vergeleken met de omliggende gebouwen en heeft hij een schitterende blauwe glazen bekleding. Het PDC herbergt de top- en meubelmarkt van de West Coast, een afdeling van het Museum of Contemporary Art (MOCA) en twee restaurants. Het is ook de beroemde gastheer van de jaarlijkse post-Oscar Elton John AIDS Foundation Academy Award Party.

Odile Decq

Odile Decq, een andere winnaar van de Jane Drew Prize, wordt erkend als “een creatieve krachtpatser, een pittige overtreder van regels en voorvechter van gelijkheid. Vanaf haar vroege dagen als onderdeel van een team met haar echtgenoot Benoît Cornette, bracht het duo een nogal saaie architectuurscène in Frankrijk op smaak. Het eerste grote project van het tweetal – Banque Populaire de l'Ouest in Rennes – leverde hen acht prijzen op. Na de tragische dood van Cornette bij een auto-ongeluk werd haar werk nog steeds aan hem toegeschreven, wat haar ertoe aanzette de naam van het bedrijf te veranderen in Studio Odile. Van daaruit begon Decq haar eigen school – Confluence Institute for Innovation and Creative Strategies in Architecture – in Lyon, Frankrijk.

Fangshan Tangshan Nationaal Geoparkmuseum

Een van haar nieuwste projecten is het Fangshan Tangshan National Geopark Museum, een van de mooiste mondiale geoparken. “De vorm van het museum komt voort uit de helling van het terrein, die de vorm van het gebouw wordt. De continuïteit tussen het landschap en het museum creëert een opeenvolgende museologische ruimte die door de vele lagen van het project loopt”, schreven de architecten.

Marion Mahony Griffin

Groundbreaker Marion Mahony Griffin (1871-1961) was 's werelds eerste vrouwelijke gediplomeerde architect en de eerste werknemer van Frank Lloyd Wright. Je zou denken dat dit haar carrière een boost zou geven, maar zoals in het algemeen het geval was met vrouwen in die tijd, werden haar prestaties tot een minimum beperkt. Naarmate Wrights persoonlijke leven complexer werd, nam Mahoney Griffin veel van zijn projecten over. Ze wordt beschouwd als een origineel lid van de Prairie School en ze produceerde wat werd beschouwd als een van de beste architectonische tekeningen in Amerika. Ze trouwde later met medewerker Walter Burley Griffin en bracht vervolgens het grootste deel van haar professionele huwelijksleven door in Australië. Haar aquarelweergaven van zijn ontwerp voor de nieuwe hoofdstad van Australië, Canberra, hielpen bij het winnen van de wedstrijd voor het stadsplan en eenmaal in Australië leidde ze het kantoor van hun bedrijf in Sydney.

Rock Crest-Rock Glen

Van de talloze ontwerpen die Mahoney Griffin heeft gemaakt, wordt een ontwerp dat ze in samenwerking met haar man maakte, als een van de meest dramatische beschouwd. Rock Crest-Rock Glen, gelegen in Mason City, Iowa, is een verzameling Prairie School-woningen en is in feite de grootste verzameling huizen in deze stijl in een natuurlijke omgeving. Deze gebouwen hebben meestal horizontale lijnen, brede dakranden die over de zijkanten hangen, brede groepen ramen en een ingetogen gebruik van versieringen.

Anne Griswold Tyng

Anne Griswold Tyng (1920-2011) stond bekend om haar wiskundige vaardigheden en baanbrekende prestaties in het gebruik van in elkaar grijpende geometrische patronen om ruimtes vol licht te creëren. Tyng begon al vroeg in haar carrière samen te werken met de grote Louis I. Kahn in Philadelphia en gaf les aan de Universiteit van Pennsylvania. Tyng was zeer geïnteresseerd in hiërarchische symmetrie en organische vorm, wat haar een subsidie opleverde van de Graham Foundation – de eerste vrouw die dit deed. Ze was ook de eerste architect die driehoekige driedimensionale spanten gebruikte voor de omlijsting van een huis met een traditioneel puntdak.

Trenton-badhuis

Een groot deel van Tyngs werk werd overschaduwd door Kahn en zijn reputatie. Het enige overgebleven project dat ze in haar eentje heeft uitgevoerd, is het Trenton Bath House, ook al werd het ten tijde van de ontwikkeling aan Kahn toegeschreven. Het wordt over het algemeen de geboorteplaats van de esthetische benadering genoemd, waar Kahn bekend om stond. Postuum werd erkend dat ze het unieke dakontwerp had gemaakt, dat bestaat uit ‘vier symmetrisch gerangschikte vierkanten met schilddaken’. Tyng had uitgelegd dat de inspiratie de badhuizen van China waren die ze zich herinnerde van haar jeugd daar.

Florence Knoll

Florence Knoll, architect en meubelontwerper van het iconische meubelbedrijf, maakte naam tijdens het moderne tijdperk van het midden van de eeuw. Na gestudeerd te hebben bij Mies van der Rohe en Eliel Saarinen, was Knoll goed voorbereid toen ze haar man Hans Knoll ontmoette. Samen bouwden ze Knoll Furniture, waar ze directeur was van de Planning Unit. De meubelontwerpen die ze maakte zijn net zo bekend geworden als die van haar voormalige docenten. Nadat haar man Hans in 1955 stierf, leidde ze het bedrijf tot 1960, toen ze ontslag nam om zich te concentreren op ontwerp en ontwikkeling, waardoor de populariteit van het modernisme bleef toenemen.

Florence Knoll-bank

Knoll is vooral bekend om haar meubelontwerpen dan om de constructie van gebouwen. Hoewel ze talloze stukken voor het bedrijf ontwierp, is de Florence Knoll Sofa de meest iconische. Het meubelstuk, ontworpen in 1956, is minimalistisch, duurzaam en een perfecte aanvulling op haar baanbrekende concept van een open leefruimte. Het gaat ook in op de vraag die Knoll stelde voordat ze het ontwierp: “Hoe kan een meubelstuk luxe stoffering ondersteunen en toch zo min mogelijk ruimte in beslag nemen?”

Anna Keichline

De architect Anna Wagner Keichline (1889–1943) uit Pennsylvania was haar tijd zeker vooruit en was tijdens de Wereldoorlog ook een suffragist en speciaal agent. Geïdentificeerd als de 'eerste vrouw die daadwerkelijk professioneel architectuur beoefende', leidde haar ontwerpwerk tot zeven verschillende patenten voor keukens en interieurs. Ze stond bekend om haar inspanningen om interieurs te creëren die tijd en beweging bespaarden, waaronder een gecombineerde wastafel en wastobbe, evenals de voorloper van het Murphy-bed. Daarnaast heeft Keichline veel woningen ontworpen, maar deze zijn helaas gerenoveerd of gesloopt.

De vuurvaste “K Brick”

Hoewel geen van Keichline's gebouwen intact is gebleven, is haar bekendste uitvinding de holle, vuurvaste 'K Brick', een vroege verwant van het hedendaagse alomtegenwoordige betonblok. Dit ontwerp kreeg haar in 1931 lovende kritieken van de American Ceramic Society. De baksteen was niet alleen populair vanwege zijn brandwerende kwaliteit, maar ook omdat hij licht van gewicht, goedkoop en isolerend was, wat nuttig was voor het maken van muren die half zoveel wegen als massieve bakstenen muren.

Carme Pigem

Architect Carme Pigem, weinig bekend buiten Spanje, verwierf internationale bekendheid toen zij en haar partners in 2017 de Pritzker-prijs ontvingen. RCR Arquitectes werd geëerd voor hun samenwerking “waarin noch een deel, noch het geheel van een project aan één project kan worden toegeschreven. partner." Hun ontwerpwerk onderscheidt zich door het vermogen om het lokale te benadrukken, maar tegelijkertijd ook universeel en mondiaal significant te zijn. De creaties zijn mooi, functioneel en hoogwaardig vervaardigd.

Vuurtoren in Punta Aldea

Eén van hun vroege werken was het resultaat van het winnen van een prijs, gesponsord door het Spaanse Ministerie van Openbare Werken en Stedenbouw. Ze gaven gehoor aan de oproep om in Punta Aldea een vuurtoren te creëren die “de essentie van de typologie” is. Het ontwerp wordt als baanbrekend beschouwd omdat het indruist tegen veel kernprincipes van de hedendaagse architectuur. Er worden ook materialen en ideeën gebruikt die aansluiten bij de natuurlijke topografie van het gebied.

Lina Bo Bardi

De in Italië geboren Braziliaanse architect Lina Bo Bardi (1914 –1992) was een productieve architect die bekend stond als een voorstander van het sociale en culturele potentieel van architectuur. Gedurende haar hele carrière heeft ze gewerkt aan het promoten van een nieuwe collectieve manier van leven en vond ze dat architectuur moest worden beschouwd als 'een mogelijk middel om verschillende situaties te zijn en het hoofd te bieden. Bardi was ook een vroege voorstander van duurzame architectuur. Ze was ook een productief ontwerp en richtte in 1948 de Studio de Arte e Arquitetura Palma op. Deze gezamenlijke inspanning met Giancarlo Palanti (1906–77) was gericht op het ontwerpen van betaalbare meubels van kunststof of geperst hout.

Centro de Lazer Fábrica da Pompéia

Een van Bardi's bekendste gebouwen is de SESC Pompeia (Centro de Lazer Fábrica da Pompéia), gebouwd in 1982, in Sao Paolo. Het gebouw was oorspronkelijk een trommelfabriek en beschikt over drie enorme betonnen torens, loopbruggen en patrijspoorten in plaats van ramen. Het ontwerp combineert deze onconventionele elementen tot een destijds controversiële constructie. Bardi noemde het een ‘socialistisch experiment’.

Momoyo Kaijima

Als oprichter van een van de toonaangevende architectenbureaus van Japan experimenteert Momoyo Kaijima met nieuwe ontwerptheorieën die nieuwe concepten voor de openbare ruimte en stedelijke studies voortbrengen. Na ideeën als architectonische gedragsologie en micro-publieke ruimte te hebben ontwikkeld, bedachten Kajima en haar team bij Atelier Bow Wow de term 'Pet Architecture' om de gebouwen te beschrijven die in overgebleven stedelijke ruimtes waren geperst. Deze microruimtes vormen een focus van het werk van het bedrijf in Japan, maar ook in de VS en Europa.

Atelier Bow-Wow House

Een van hun meest opmerkelijke werken is het Atelier Bow-Wow House. Een vlagvormig perceel wordt rondom geflankeerd door bebouwing die door het smalle perceeldeel met de straat verbonden is. Gelegen in het Shinjuki-ku-gebied van Tokio. Het gebouw dat ooit de woning en het atelier was, terwijl het tegelijkertijd de mogelijkheid heeft om zijn ruime ervaring in het omzetten van uitdagende omstandigheden in positieve eigenschappen voor de huizen te exploiteren

Alison Brooks

De in Londen gevestigde Alison Brooks staat vooral bekend om het ontwerpen van intelligente, stijlvolle huizen maar ook culturele gebouwen. Haar overtuiging dat gebouwen voor eenmalig gebruik verouderd zijn, heeft haar doel gedreven om problemen zoals de kwaliteit van huisvesting en openbare ruimte aan te pakken. Ze werkte samen met ontwerper Ron Arad en startte daarna haar eigen bureau. Haar werk wordt omschreven als “een late bloei van het meest elegante en sensuele modernisme. Brooks is de enige architect die alle drie de meest prestigieuze prijzen voor architectuur in Groot-Brittannië heeft gewonnen.

De glimlach

Van haar projecten is The Smile tot nu toe het meest populair en bekroond. In opdracht van de American Hardwood Export Council kreeg ze de opdracht een interactieve installatie te creëren voor de London Design Week. Haar ontwerp is een rechthoekige buis van 3,5 meter hoog en 4,5 meter breed die als een glimlach naar boven buigt. Gelegen in het midden van het Chelsea College of Art (UAL) Parade-terrein, benadrukt het de veelzijdigheid van houtconstructies en is het een samensmelting van kunst en architectuur.

Als je onze pagina leuk vindt, deel hem dan met je vrienden & Facebook